DE SPULLENMANNEN

Met de voorstelling MEER werken de Spullenmannen in een futuristisch sprookje een hedendaags thema uit: het probleem van zingeving in een wereld waarin alles mag en kan.
De voorstelling opent in een decor waarin de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Spullen uit een voorbije tijd zijn in een nieuwe constellatie bij elkaar gezet. Alles staat op metershoge poten, waardoor de suggestie wordt gewekt dat de boel elk moment kan overstromen. Het geluid van druppels attendeert het publiek op een doorlopende lekkage die met behulp van vele pannetjes wordt bestreden. Alles wijst er op dat de wateroverlast al lang is geaccepteerd en dat hier vooral aan symptoombestrijding wordt gedaan.
Achter een bureau zit een man die zeer nauwgezet bezig is met een routine die wordt gedicteerd vanuit een telex. Het blijkt een spullenarchivaris te zijn die werkt in opdracht van het Ministerie voor in Onbruik Geraakte Spullen. Hij archiveert de kenmerken en functies van apparaten die op het punt staan vergeten te worden. De man heeft een neurotisch ritueel van bureauhandelingen waarbij een vaste volgorde van ondermeer stempels, nietjes en een perforator ontaardt in een bijna devote dans tussen de telex, het bureau en een reusachtige archiefkast.
Dan wordt het patroon verstoord door de verschijning van een andere man, die volkomen doorweekt en met een lekkende koffer ten tonele verschijnt. Zijn verschijning wekt de suggestie van een buitenwereld waarin alleen nog maar water is en het Ministerie van in Onbruik Geraakte Spullen misschien allang is opgeheven of nog slechts op halve kracht draait. De komst van de man vormt een ernstige verstoring van de rituelen van de archivaris, die daardoor gedwongen wordt stil te staan bij zijn lot, dat hij uiteindelijk niet in eigen handen blijkt te hebben.

credits